WISHBONE ASH – NUMBER THE BRAVE (reissue)

Wishbone Ash is een Britse rockband. Ze werd opgericht in 1969 en treedt nog steeds op. De band, die bekend staat vanwege dubbele gitaarbezetting, vierde zijn hoogtijdagen in de mid-seventies. De eerste jaren van de band waren direct ook hun succesvolste, alhoewel er later ook nog enig succes geboekt werd. De band kwam tot stand in oktober 1969 in Torquay, Devon, ooit de saaiste badplaats genoemd in Fawlty Towers. Martin Turner, basgitarist die eerder gespeeld had in The Torinoes, Tanglewood en toen The Empty Vessel, kreeg in 1966 versterking van Steve Upton (Welsh) op het slagwerk. De gitarist van The Empty Vessel, Glenn Turner, hield ermee op. De toenmalige manager van de band, Miles Copeland, plaatste een advertentie en in 1969 sloten de twee gitaristen Andy Powell en Ted Turner zich bij hen aan. De keuze van de naam kwam tot stand via een tweetal lijsten met bandnamen; de muziekgroep combineerde één van ieder tot Wishbone Ash.

In het voorjaar mocht de band optreden in het voorprogramma van Deep Purple en Andy Powell viel positief op bij Ritchie Blackmore, destijds gitarist van Deep Purple. Hij bracht de band onder de aandacht van muziekproducent Derek Lawrence en Wishbone Ash kon aan de slag bij Decca Records, destijds een haast vaste combinatie vormend met MCA Records (VS). Er verschenen 4 albums op rij, die goed verkochten, met als hoogtepunt ‘Argus’ (1972)], dat de 3de plaats haalde in de Engelse albumlijst en ook tot “Best Rock Album of the Year” (in blad Sounds) en “Top British Album” (Melody Maker) werd benoemd. In aanvulling op goede kritieken op het studiowerk kreeg de band tevens goed kritieken bij de concerten, resulterend in het livealbum ‘Live Dates’ (1973). Een eerste personeelswisseling diende zich aan: Ted Turner verliet de band, de band vertrok naar de Verenigde Staten en werd aangevuld met Laurie Wisefield, afkomstig uit Home. De stevige rock van het eerste album verschoof langzaam naar een softere, Amerikaanse benadering met als voorbeeld Locked in. Dat was niet ieders cup-of-tea en de band keerde met New England terug naar hun oude stijl. De rek was er echter uit en onder druk van MCA moet Martin Turner zich voortaan beperken tot alleen de basgitaar. Er moest een aparte zanger komen. De oprichter van de band stapte toen uit Wishbone Ash. De neergang zette in.

Gezien wat voorafging is het eigenaardig dat op het eerste album ‘Number the Brave’ (1981) het juist John Wetton is die Turner opvolgde; hij zong en speelde bas. Wetton speelde eerder in King Crimson en had net 2 albums met Uriah Heep opgenomen toen Wishbone Ash zich aandiende. Wetton bleef slechts een album bij WA, want zijn nieuwe band Asia werd opgericht. Wetton wilde zijn lied “Here Comes the Feeling” met WA opnemen, maar vond geen gehoor. Het lied zou later verschijnen op het debuutalbum van Asia, dat miljoenen keren over de toonbank zou gaan. De opvolger van Wetton was ook diens opvolger bij Uriah Heep: Trevor Bolder. Voor de zang was inmiddels Claire Hammill aangesteld die ook op ‘Just Testing’ (1980) had meegezongen. Het vertrek van zowel Wetton als Hammill had tot resultaat dat de wederom stevige rockplaat ‘Twin Barrels Burning’ (1982) de Engelse albumlijst haalde; het album kwam tot plaats 22. Daarna vertrok Bolder weer naar Uriah Heep en kwam bassist Mervyn Spence, vanuit Trapeze. In 1985 vertrok Wisefield om een loopbaan te kiezen als meereizend gitarist. Hij speelde onder anderen later met Tina Turner (Private Dancer-tour), Joe Cocker, Roger Chapman, Jeff Wayne, maar ook in de Queen-musical “We Will Rock You”. Wisefield werd vervangen door Jamie Crompton, die op zijn beurt plaats maakte voor Phil Palmer. In voorjaar 1986 vertrok Mervyn Spence. Andy Pyle van The Kinks volgde hem op. Een eerste reünie van de originele samenstelling dook op bij het album ‘Nouveau Calls’ (1987). Producer Miles Copeland was inmiddels baas van I.R.S. Records en vroeg zijn vroegere maten een album op te nemen zonder zang voor een serie "no speak albums". Het gaf de band een nieuwe impuls en het jaar daarop verscheen ‘Hear to Hear’ (1989), nu weer met zang. Bij de start van de opname van de opvolger gaf Steve Upton aan het bijltje erbij neer te leggen; hij verdween uit de muziekindustrie. Robbie France volgde hem op voor enige opnamen en enige concerten. Ray Weston werd echter de nieuwe drummer voor Strange Affair. Hij bleef tot 1994. De reüniesamenstelling hield het niet lang vol; in 1991 verdween Martin Turner weer, en Andy Pyle kwam weer terug. Ook Ted Turner hield er weer mee op.

Met al die vertrekkende leden had Powell er wel genoeg van. Hij zette WA opnieuw op, maar nam daarbij zelf geheel het heft in handen. Powell huurde voortaan zelf aanvullende leden in. De eersten die aan bod kwamen waren Roger Filgate, bassist/zanger Tony Kishman en Mike Sturgis. Een eerste Europese toer volgde in de lente van 1995. In het najaar werd een reünietournee opgezet zonder Kishman maar met... Martin Turner; deze deed echter niet meer mee met het album dat daarna verscheen: ‘Illuminations’ [1996]. Powell zag wel heil in het oppoetsen van oud materiaal en zocht weer contact met Martin Turner en Laurie Wisefield, maar het strandde omdat beide heren de "macht" van Powell in het project te groot vonden. In 1998 eigende Powell zich het alleenrecht toe van de bandnaam Wishbone Ash. Met name Martin Turner was woedend en kwam later daarom met Martin Turner's Wishbone Ash. Powell ging weer op zoek naar muzikanten en kwam met gitarist Mark Birch, bassist Bob Skeat en drummer Ray Weston (ook weer terug). Gedurende de opnamen voor een nieuw WA kwamen van Powell solo twee soloalbums uit onder de naam WA; de muziek bevatte geen gitaarrock maar dancemuziek: ‘Trance Visionary’ (1998) en ‘Psychic Terrorism’ (1998). De fans lieten de albums links liggen (WA-verzamelaars kochten ze uiteraard wel), maar fans uit de dancebeweging stuwden de verkoop op van de bijbehorende single (plaats 38 in de Engelse dancelijst). De nieuwe opzet van Powell was hierbij wel erg nadrukkelijk aanwezig. De geleverde samples kwamen volgens de credits alleen van zijn hand en niet van de andere leden, die aan het origineel hadden meegeschreven. Er kwam opnieuw een reünieconcert ter viering van het 30-jarig bestaan van de band. Wisefield en Hammill kwamen daarvoor even terug. De band WA bleef echter geplaagd door de wisselende samenstelling, totdat Muddy Manninen als gitarist toetrad in 2004. In 2010 kwam Ted Turner met een soloalbum ‘Eclectic Value’ (2010) genaamd.

‘Number the Brave’ werd recent opnieuw uitgebracht door BGO-Records. Het was het 11e studioalbum van Wishbone Ash. Het was hun eerste album dat werd opgenomen zonder bassist/zanger Martin Turner die de band verliet in 1980. Turner werd (alleen voor dit album) vervangen door John Wetton, voorheen van King Crimson en Uriah Heep. Ook zangeres Claire Hamill is hier als achtergrondzangeres te horen. Ze zou Wishbone Ash vergezellen op de tour van 1981 om het album te promoten. Het album piekte op nummer 61 in de UK Albums Chart.

‘Number the Brave’ was een album met acht originele Wishbone Ash nummers (van Powell/Wisefield/Upton) en twee covers. Met “Get Ready”, de aanvang 1966-hit van de Amerikaanse Motownband The Temptations, opent de Amerikaanse versie van het album. Het nummer werd geschreven door William “Smokey” Robinson Jr., bekend van (een andere Motownband) The Miracles. Hij was van 1961 tot 1988 vicepresident van Motown Records. Een andere hitversie van dit nummer is er van Rare Earth (1968).

Met “Loaded”, een van de drie nummers gezongen door Wisefield,opent onze (de Europese) versie. Het is al meteen een nummer dat onder de kenners -gezien allesbehalve “geladen”- al enige twijfel brengt. “Where is the Love” klinkt als Status Quo, John Wetton’s “That’s That” te veel als Peter Townshend’s “My Generation” en het funky “Roller Coaster”, dat ik hier ook al even naar voor schuif, te Amerikaans. Gelukkig brengen “Underground”, “Kicks on the Street” alhoewel mainstream r’n’r én de titelsong, hier de afsluiter “Number the Brave”,nog even het betere Wishbone Ash gevoel. Blijven nog over “Open Road” en het als hun handelsmerk klinkende “Rainstorm”, dat uitstekend gitaarwerk biedt, maar wederom schiet hier de zang (Wisefield) tekort.

Het moet bij de release van ‘Number the Brave’ (1981) een heel moeilijke overgangsperiode geweest zijn voor de buitengewoon getalenteerde Wishbone Ash-crew. John Wetton vertrok voordat de band met dit album op tournee ging. Het vorige album (‘Just Testing’, 1980) was eenvoudig weg veel beter. Voor de diehard fans niet gelaten, want ook dit overleefde de (alweer) gewijzigde band.

Eric Schuurmans

Album track list (Original British version): Side one: 01. Loaded (4:11) – 02. Where is the Love (3:20) – 03. Underground (4:16) – 03. Kicks on the Street (4:17) – 05. Open Road (5:21) - Side two: 06. Get Ready [Smokey Robinson] (3:15) – 07. Rainstorm (4:55) – 08. That’s That [John Wetton] (3:05) – 09. Roller Coaster (3:19) – 10. Number the Brave (4:56) / Music/Lyrics by: Powell/Wisefield/Upton, or as [noted: 6,8] © 2021 - Produced by: Nigel Gray | Album credits: Andy Powell: vocs (2-6,10), guitar / Laurie Wisefield: vocs (1,7,9), guitar, slide guitar / Steve Upton: drums / John Wetton: bass, keyboards, vocs (8) & Claire Hamill: b-vocs / Gasper Lawal: percussion

Artiest info
Website
facebook
Label: BGO-Records video